Wendy Lina

liefdesgedicht

je kijkt naar me
alsof ik een lopend buffet ben
zo één met heel veel vlees
grote hompen brood
soms een druiventrosje
en een berg met zoute haringen

je kijkt naar me
likt je lippen af
proeft mijn gehaktballen
koteletjes, spare-ribs
mijn speklappen, mijn zwoerd

als we vrijen zie ik
je verdwaalde hand
soms graaien in de lucht
op zoek naar kruidenboter

golfbreker

aan het einde van de grap
lachte de clown
en huilde de zaal
uit mededogen

de galg werd in drie stukken
naar zolder verplaatst
het was ten slotte prachtig hout
wie weet wat het nog worden kon

de taxi stond al voor
de clown strooide schelpen
uit zijn rechterbroekzak
en vertrok naar zee
om daar te huilen om de mensen

de meeuwen zouden zijn korstjes eten
en hij zou ongenaakbaar blijven staan
zich laten aanvreten
door zeepokken en mosselen
terwijl de golven over hem heen denderden

maar wat?!

er is weer eens een wond ontstoken
en het enige waarvan ik nog geen
lekke band heb gehad is een punaise

ik spaar soms nog Douwe Egberts punten
en mag niet meer met mijn telefoon in bed
om de creativiteit te bevorderen

ik kijk graag naar dieren
en kijk met dezelfde verwondering
naar mensen en IKEA meubels

ik registreer wat ik observeer
meestal noemt men dat geen poëzie
behalve als ik het voordraag

ik luister soms naar slechte muziek
en meestal naar slechte adviezen
want overal is iets van te leren

maar wat?!

de vagebond


hij zoekt in eenzaamheid de weg
die kronkelt door het land van tijd
waar elk moment een poort verbergt
die rechtstreeks naar nirwana leidt

hij zoekt hem in het klankenspel
in dronkenschap, de lorum die hem
telkenmale bijna even net niet eeuwig
in het land van licht doet dansen

de dwaas, die flonkert in zijn roes
en luistert naar wat speelt tussen de
regels van een lang vergeten poppenspel
dat nu het ware leven lijkt

hij is de veerman der vergetelheid
biedt hem een stoel, een koffie met cognac
en laat hem je vertellen wat hij ziet

hij zoekt voor allen gelukzaligheid
en wie het wil mag met hem mee
maar twijfel niet te lang, hij peddelt
in het nu naar nergens dat ik zelf niet zie

zo laat ik hem de weg naar mijn vermoedens wijzen

speurtocht / vossenjacht

misschien was het stoepkrijt op
waren de lintjes van de takken gewaaid
de broodkruimels opgegeten
of gebruiken ze voortaan steentjes, takjes
tekens die ik niet herken, minder opvallend

vroeger kwam een speurtocht altijd
vlakbij huis uit, maar nu

als ik het spoor bijster ben
en mijn hoofd ophef
zie ik niets vertrouwds


misschien is dit er zo één
waar je bij vreemden moet aanbellen
maar dat durf ik nooit zo goed
of loopt er ergens een vos rond
of een ander verkleed mens

vroeger wist je dat het hele dorp meedeed
iedereen gaf aanwijzingen
en altijd kwam de tocht weer uit
bij school, of op het kerkplein

nu is er niemand die weet waar ik heen moet

postbus

soms heb ik meer zin
in thee dan in jou
terwijl jij niet
uit een pakje komt
met een leuk etiket
en bijpassend theekopje

jij ben uniek
handgemaakt
ambachtelijk lekker

toch wil ik chai
die in een fabriek
telkens hetzelfde
is samengevoegd

dan weet ik zeker
wat ik krijg
en hoe het smaakt
als het anders is
kan ik een klacht indienen

maar jij bent nooit hetzelfde
en hebt geen postbus